Susana Aparicio Lardiés

Fotografie is voor mij aan de ene kant een intieme bezigheid, een soort reisnotitieboekje van het alledaagse. Het zijn slechts notities aan de zijlijn, of ze nu over de stad gaan of over het landschap, de alledaagse, persoonlijke relaties, de groei en ontwikkeling van mijn dochter. Het zijn kleine op deze manier persoonlijke reflecties die geen andere betekenis hebben dan voor mij, maar het lijkt me magisch wanneer ze betekenis krijgen in de verbeelding van degenen die ze observeren. Misschien gaan ze op een gegeven moment een totaal vormen, maar op dit moment zijn ze niet meer dan dat: voetnootwaarnemingen.
Aan de andere kant heb ik een grote fascinatie voor de natuur, het landschap en het territorium als grondgebied. Maar vooral voor de manier waarop de mens zich daar op kleine en grote schaal mee verhoudt. Een vraag die meestal doorklinkt in mijn werk is waar de natuurlijke ruimte begint (voor zover die aanwezig is) en waar begint de invloed van de mens. Evenals op welk moment de natuur zich onze “invallen” (die van de mens) toe-eigent, nadat we bezig zijn geweest de natuur in territorium te transformeren. Maar ook hoe het wordt waargenomen en gewijzigd vanuit het alledaagse.