Ronald van Wagtendonk

Begonnen in de jaren 60 met het familie Clackje de stad- en riviergezichten rond mijn woonplaats vast te leggen, werd fotografie al snel een serieuze en minder registrerende hobby. Van mijn laatste geld schafte ik tijdens mijn eerste studiejaar een Canon FT-QL reflex aan. Een loodzware camera met een standaard en lichte tele-lens. Hiermee fotografeerde ik zo’n beetje alles wat ik in mijn omgeving tegenkwam. Qua landschappen kreeg ik zaken als compositie, licht, dynamiek steeds beter in de vingers. Ook de sociale omgeving begon beter uit de verf te komen. Veel werkte ik zelf af in zwart-wit. Zelfs tijdens een 3-jarig verblijf in de tropen had ik een primitieve doka ingericht. Nog lang heb ik dit volgehouden. Een portfoliogroepje in de jaren tachtig olv een bekende Haarlemse fotograaf gaf nieuwe stimulansen en inzichten. Openstaan voor spontane invallen, echt dicht op de huid van je onderwerpen kruipen, lef tonen en niet zuinig zijn met filmpjes. En natuurlijk alles afdrukken op bariet-papier. Het digitale tijdperk bracht (heel) veel nieuwe mogelijkheden. Qua beelden hoef je je echt niet meer in te houden. Op dat punt zijn de begrenzingen weggevallen maar toch knaagt het soms. Afdrukken zijn niet meer uniek en soms vluchtig. Je kan eindeloos doorgaan met vergelijken en afwerken en ook de techniek is niet altijd beheersbaar. Toch blijft de nieuwe –en steeds groeiende- zee van mogelijkheden intrigeren. Geïnspireerd door ander clubleden ga ik nu ook kanten op die ik misschien voorheen te veel liet liggen en zo kom je weer op nieuwe onvermoede terreinen. Dat is ook het mooie van een club waarvan ik nog voor lange tijd lid hoop te blijven.