Hans Sinnecker

Fotograferen had als kind al mijn hart en heeft altijd een centrale plek gehouden. Helaas was het toen nog zo’n luxe dat je veel te weinig foto’s maakte. Zo veel van wat ooit gewoon was en alledaags bestaat niet meer en er zijn ook geen beelden van. Wellicht is dat besef een voedingsbron van de neiging om wat op het punt staat om te verdwijnen vast te leggen.
Gedurende mijn levensloop is de fotografie meegegroeid met de techniek en de middelen van de tijd, van oude Yashica 2 oog voor 127 film, een ontwikkeltankje in de rugzak en geploeter in de kamer op maanloze nachten naar de gemakken van de digitale doka. Lange tijd waren dia’s mijn favoriete medium. Op de lichtbak zocht je de beste dia’s uit. Liefst op een levensgroot scherm geprojecteerd was het beeld prachtig. Ik liet ze zelden afdrukken omdat de kwaliteit dan zo veel minder werd. Dat is nog een beetje blijven hangen.
Bij mij gaat het eigenlijk altijd over verwondering, de schoonheid, het moment. Over de plek, het licht, de ontmoeting. Dat overkomt je natuurlijk op reis maar vaak ook in de buurt, zeker vanaf een wat ongewone plaats en vooral ’s-morgens vroeg. De foto’s die je er maakt zijn voor mij meer herinnering en gelegenheid tot terugroepen van het moment dan om mee wedijveren en te scoren. Daarnaast maakt het veel verschil of je ergens bent met camera of zonder. Het nodigt uit om goed te kijken en het legitimeert dat ook. En de vertrouwde handelingen met camera en statief zetten je aan het werk en brengen een vanzelfsprekende verbinding met vorige ervaringen tot stand.
Fotograferen op verzoek, een reportage maken van iets of portretten maken heeft zijn eigen dynamiek en charme. Fotografie is een trouwe en veelzijdige metgezel gebleken en het is bijzonder dat het na al die jaren nooit verveelt.
De Fotogroep Haarlem is een hele prettige omgeving van fotoliefhebbers, waarmee je ervaringen kunt uitwisselen en op stap kunt gaan zonder dat er ongeduld ontstaat over met volle aandacht en zonder haast met je camera bezig zijn.