Frans Kuster

Mijn “foto carrière” is rond mijn tiende begonnen toen ik een agfa boxje kreeg. Na het produceren van een aantal rolletjes met mislukte foto’s was die carrière net zo snel voorbij als die begonnen was.
Pas jaren later werd ik opnieuw enthousiast gemaakt voor de fotografie. In de daarop volgende tijd heb ik met genoegen een beetje gehobbyd zonder er mij erg in te verdiepen.
In 2006 kocht ik mijn eerste digitale spiegelreflex, en er ging een wereld voor me open. Je kon zoveel fotograferen als je zelf wilde en het maakte niet uit hoeveel foto’s er mislukten. Dat hield natuurlijk ook in dat ik naar hartenlust kon experimenteren. Om beter te leren met de camera’s te kunnen werken heb ik diverse cursussen gevolgd.
Wat ik graag probeer vast te leggen is de vergankelijkheid van het leven. Dat komt volgens mij het best tot zijn recht met foto’s van oude mensen in hun kwetsbaarheid, begraafplaatsen, urbex locaties, enz.
De laatste jaren ben ik veel meer analoog gaan fotograferen en dan hoofdzakelijk zwart wit. Ik vind dat beter passen bij het soort foto’s die ik probeer te maken en het geeft me meer voldoening dan digitaal fotograferen.