Igor van der Wal

Het fotografisch geheugen
Het kijken naar mijn omgeving leerde ik tijdens mijn opleiding als romantisch geoloog: met hamer, loep, veldboek met stijve kaft én fototoestel het voornamelijk Spaanse veld in, snappen hoe het landschap in elkaar steekt. Kijken naar het grote geheel én de kleinste details. Verwondering over de schoonheid van de natuur en de verwoestende kracht van zowel catastrofes die een korte sluitertijd duren als processen die miljoenen jaren duren. De structuren in het landschap zijn de sleutel tot die geschiedenis, maar ze zijn ook gewoon mooi! Het nauwgezet kijken en bewonderen van mijn omgeving doe ik nog steeds, waardoor niet alleen de geologie, waar ik geen baan in vond, maar ook de fotografie een hobby van me werd.
Al heel wat jaren werk ik als omgevingsdeskundige bij een stichting die de rechter adviseert over ingewikkelde kwesties in de buitenruimte, over nieuwe fabrieken in een woonwijk tot diepe afgravingen in de natuur. Ik ontrafel de gevolgen van een ingreep in het landschap en leg dit fotografisch vast. Zo kom ik als een soort rijdende hulprechter op de vreemdste plekken in het land. Ik weet van tevoren waar ik voor kom, maar als ik af moet gaan op de emotionele verhalen van ruziënde, bange of boze omwonenden stel ik me opeens iets heel anders voor van zo’n ontwikkeling. En de buurman, de fabrieksdirecteur of de gemeente vertellen wéér een heel ander verhaal. Zo kan je een onderwerp van verschillende kanten belichten zodat het een heel ander onderwerp wordt. Aan mij de taak de meest objectieve waarheid te achterhalen. Dát fotografisch vastleggen is lastig, want fotografie is zó manipulatief, nog los van de photoshop-mogelijkheden, die ik dan ook niet beheers. De rechter schijnt altijd als eerste naar de foto’s te kijken en pas veel later mijn advies te lezen.
Door dit werk kom ik nog eens ergens en biedt de mogelijkheid veel te fotograferen, ook buiten de waarheid om. Zodra er een nieuwe folder, jaarverslag of andere publicatie nodig is, zie ik een platform de foto’s ook voor een breder publiek te ontsluiten.
Fotograferen en schrijven als eeneiige tweeling bezien, boeit me ook buiten het werk. Vakantiebelevenissen en andere gebeurtenissen in de actualiteit of privéleven zetten aan tot het schrijven van een column en ik zoek daar foto’s bij die ik als vast format van 9 bij 9 foto’s publiceer op mijn website www.igorvanderwal.nl. Een praatje bij een plaatje of andersom. Bijna dagelijks publiceer ik een foto op insta (www.instagram.com/igorvanderwal1).
Ik heb geen specifieke specialiteiten, wel zijn er onderwerpen die steeds terugkeren en die me na aan het hart liggen.
• Industrie en architectuur – Vooral zieltogende industriegebouwen of -terreinen hebben mijn aandacht. Verlatenheid en afbladderende oudheid.
• Natuur – Als voormalig reisleider en nu gewoon voor mezelf zoek ik mooie gebieden uit voor vakanties. Eigenlijk altijd fotogeniek. Veel foto’s zijn vroeger gebruikt in reisgidsen en presentaties op vakantiebeurzen. Tegenwoordig zijn de foto’s veelal mensloos, weer die verlatenheid.
• Milieu – de vieze plaatjes. Dé doorlopende opdracht voor mijn werk is om het contrast tussen rust en mooiheid enerzijds en chaos/ herrie/ stank/ lelijkheid anderzijds vast te leggen. Ooit stelde ik de Gifatlas van de IJmond samen, vieze plaatjes met (vaak onzichtbare) bodemverontreinigingen, mét hun verhaal erachter (met locaties ‘het verhuizen waard’).
• Menselijke maat – Trouwreportages heb ik slechte ervaring mee met materiaalpech, maar een evenement vastleggen, een smoelenboek aanleggen van mijn werk of sportclub, of gewoon een niet al te hoogdravend portret maken, ach, soms is dat nodig, tegenwoordig met die AVG onmogelijk en soms ook leuk.
• Abstractica – De details die de werkelijkheid vervormen en doen vergeten. Structuren en kleuren, dubbele opnames, verwarring stichten, mijn fantasie neemt me mee, hou me vast!